معرفی محصول:
تز اصلی در کتاب زمان و دیگری، برخلاف آنچه تصور می‌شود، این نیست که به زمان همچون تنزلی از جاودانگی بیندیشیم. بلکه به زمان همچون نوعی رابطه فکر می‌کنیم، رابطه با آن‌که. فی‌نفسه غیر قابل شبیه‌سازی، یعنی چیزی مطلقا دیگری است، و به شبیه‌سازی از طریق تجربه تن نمی‌دهد، یا زمان به منزله رابطه‌ای با آنچه فی‌نفسه نامتناهی است، و به ادراک تن نمی‌دهد. هرچند با این حال این نامتناهی یا این دیگری، هنوز باید این امر را تاب آورد که ما آن را با اشاره انگشتمان به سویش در ضمیر اشاره‌ای این - همچون شیئی ساده- نشان دهیم، یا این رنج را تحمل کند که برای مشخص کردنش، حرف تعریف معین یا نامعینی را به آن بیفزاییم. رابطه با امر نا- دیدنی یا نادنی بودن، صرفا ناشی از ناتوانی شناخت بشری نیست، بلکه ناشی از بی‌کفابتی چنین شناختی- در نابسندگی‌اش- در نسبت با نامتنهای مطلقا دیگری، ناشی از پوچی‌ای است که شاید در این‌جا رخدادی همچون تلاقی واجد آن باشد. ناممکن بودگی تلاقی کردن و نابسندگی، نه تنها برداشت‌هایی منفی نیستند، بلکه معنایی در پدیدار عدم تلاقی داده شده در دیاکرونی زمان دارند. زمان به معنای همین همیشه و هموارگی عدم- تلاقی است، و نیز همین هموارگی رابطه- رابطه اشتیاق و انتظار: نخی که از یک خط فرضی ایدئال ظریف‌تر است و دیاکرونی آن را پاره نمی‌کند، بلکه دیاکرونی آن را در پارادوکس یک رابطه حفظ می‌کند، رابطه‌ای که با تمام روابط موجود در منطق و روان‌شناسی ما متفاوت است- منظور همین روابطی است که به جای اجتماع غایی، دست‌کم همزمانی را به حدود این روابط اعطا می‌کند.
24,000 تومان