متأسفانه، کلیشه‌ای رایج درباره‌ی درمانگران شناختی - رفتاری وجود دارد که گویی آنها اهمیت رابطه‌ی درمانی را در فرآیند و پیامد درمان نادیده گرفته یا دست کم گرفته‌اند. این تصور شاید به دلیل ساختار مشخص و نسبتاً منظم درمان شناختی - رفتاری شکل گرفته باشد، چرا که این روش درمان شامل اهداف درمانی روشن و برنامه‌ای از پیش تعیین شده برای هر جلسه است. علاوه بر این، مجموعه‌ی گسترده‌ای از تکنیک‌ها وجود دارند که باید با دقت اجرا شوند. اما این کلیشه، نادرست است. برای نمونه، گلد فرید و دیویسون (1976) در کتاب برجسته‌ی خود درباره‌ی رفتاردرمانی، بر اهمیت فوق‌العاده‌ی ارائه‌ی تکنیک‌های رفتاری به شیوه‌ای صمیمی و همدلانه تأکید کرده‌اند و جسورانه اظهار داشته‌اند: هر درمانگر رفتاری که باور دارد اصول یادگیری و نفوذ اجتماعی تمام آن چیزی است که برای ایجاد تغییر رفتار باید دانست، با واقعیت کار بالینی بیگانه است. از سوی دیگر، ویلسون و ایوانز (1977) رابطه‌ی درمانی را به عنوان کاتالیزوری برای راهبردهای تغییر رفتار معرفی کرده‌اند. نویسنده‌ی این کتاب، امی ونزل، باور دارد که بالاترین کیفیت درمان شناختی - رفتاری زمانی حاصل می‌شود که به طور همزمان بر پرورش، تقویت و بهبود رابطه‌ی درمانی و اجرای هوشمندانه‌ی مداخلات درمانی شناختی - رفتاری تمرکز شود. بخشی از این فرآیند، از طریق درک شهودی و توجه به نیازهای مراجع برای همدلی، حمایت، اعتباربخشی و مراقبت شکل می‌گیرد - به ویژه پس از تجربه‌ی یک فقدان مهم، ناامیدی یا چالشی طاقت‌فرسا. افزون بر این، تمرکز بر خود رابطه‌ی درمانی می‌تواند به عنوان یک تجربه‌ی یادگیری مهم عمل کند و موجب تغییر شناختی در مورد خود، روابط، و مدیریت و بهبود رفتارهای مراجع در روابط شود. کتاب دارای 9 فصل و یک نتیجه‌گیری است. خوانندگان در فصل یک می‌توانند به تعاریف و مولفه‌های رابطهدرمانی آشنا شوند. در فصل دو به جنبه‌های مشترک تسهیل‌کننده رابطهدرمانی و در فصل سه به جنبه‌های اختصاصی رابطهدرمانی پرداخته شده است. در فصل چهار خواننده یاد می‌گیرد چگونه در اولین تماس با مراجع رابطهدرمانی را آغاز کند. در فصل پنج و شش به ترتیب به اهمیت رابطهدرمانی به هنگام بازسازی شناختی و حل مشکلات اجتماعی اشاره می‌شود. در فصل هفت به درمانگر آموزش داده می‌شود چه ملاحظاتی به هنگام مواجهه باید رعایت شود تا به رابطهدرمانی لطمه وارد نشود. در فصل هشت اصلاح طرحواره های ناسازگار اولیه مورد بحث قرار می‌گیرند و فصل نه به پایان درمان و تلاش برای حفظ رابطهدرمانی می‌پردازد. کتاب با یک نتیجه گیری خاتمه می‌یابد: دیدگاهی نو به رابطهدرمانی و رفتاردرمانی شناختی.