مجری ساعت را اعلام می‌کند. موسیقی ملایمی پخش می‌شود و گوینده با ناز می‌پرسد: «تا به حال فکر کرده‌اید بعد از شما دنیا چطور می‌گذرد؟»
دوباره موسیقی پخش می‌شود، صدای زن غم دلنشینی دارد: «برای آن که بدانی جهان بر تو می‌گذرد، گاهی در آینه نگاه می‌کنی و تارهای سفید مو و چین‌وچروک دور چشمت را می‌شماری.
برای آن که بدانی جهان با تو می‌گذرد، گاهی تقویم‌های کوچک جیبی قدیمی سال‌های دور ردیف‌شده روی هم توی گنجه را برمی‌داری و ورق می‌زنی. به روزهای رفته نگاه می‌کنی و آهی از نهادت برمی‌خیزد. فرق نمی‌کند، از سر حسرت گذشتن روزهای خوب یا یادآوری ناخوشی بعضی روزها. هر چه بوده، خوب و بدش گذشته و رفته.
برای این که بدانی جهان بر تو و با تو می‌گذرد و بی‌شک بی‌تو نیز می‌گذرد، به آگهی‌های ترحیم روی دیوارها نگاه می‌کنی و به قبرهای توی خاکستان. باورت می‌شود بدون تو هم جهان می‌گذرد و آب از آب تکان نمی‌خورد.» ملا با غیظ می‌گوید: «به درک.» دست پیش می‌برد و پیچ رادیو را می‌چرخاند.