عمق دریا همواره آرام است هر چند سطح آن طوفانی باشد؛ به همین ترتیب افکار و احساسات ما در هر وضعیتی که باشند دل‌‌‌آگاهی همواره در سکوت و آرامش است، و پناهگاه همان‌جاست. آگاه بودن از آگاه بودن به واکاوی نخستین، نزدیک‌ترین و آشناترین تجربه ما می‌پردازد: دانستن بودن خودمان، یا دانستن آگاهی در ما از خودش. اما آگاهی یا همان «آگاه بودن» به مشاهده درنمی‌آید و از این‌رو معمولا از آن غافلیم یا نادیده‌اش می‌گیریم. بازگشت آگاهی به خودش - آگاه بودن از آگاه بودن - جوهر مراقبه یا نیایش و راه مستقیم به آرامش و شادی پایدار است...