در دشت به دنیا آمدم و غیر از آن چیزی نمی شناسم. برایم تعریف کرده اند که در حدود دو سالگی، خودم را نزدیک پنجره کشاندم تا تماشا کنم. آن فضای ساخته شده از بتون سیاه که لایه ضخیمی از قیر آن را پوشانده بود، با آن روشنی های قرمزش که به دیوار می افتاد، ظاهرا در من اثر گذاشت. با این همه، می گویند که من بدون هیچ واکنشی به آن نگاه کردم و بعد مثل یک خوابگرد از پنجره دور شدم: با چشم های بسته.
ما در مربع 837 – 333 – 4 شرق زندگی می کنیم. مریع ها، با مرزهایی از خطوط زرد که زمین سیاه رنگ را تقسیم می کنند، دو کیلومتر مربع مساحت دارند. پس ما زیر چراغ هایی که به فاصله های پنج متری در زمین قرار دارند، جای کافی برای گردش کردن داریم. نورهای این چراغ ها روی هم افتاده اند تا در مربع 837 – 333 – 4 شرق کوچک ترین گوشه یی تاریک نماند، زیرا چنان که همه می دانند، بدی در تاریکی خفته است.
ما یک خانه ی معمولی دارین، با دیوارهای شفاف، تا چهار نفر ساکنان آن هیچ گاه نتوانند خود را از چشم دیگری پنهان کنند. به این ترتیب تنهایی مغلوب می شود، زیرا چنان که همه می دانند بدی در تاریکی خفته است.
در آن خانه ، بوئینه (Boegner) ، هست که بیست سال از من بیشتر دارد، مردی است قوی و باهوش که با دئیردر (Deirdre)، که من از او زاده شده ام، جفت شده است. دئیردر هم مسن است. هنوز در چشم هایش پرتوی از بدبختی دارد که جزئیاتش را فراموش کرده ولی سنگینی بارش را حفظ کرده است. چهارمی میراست(Mortelle)، که او هم از دئیردر زاده شده است.
اگر قرار شود از گذشته ام حرف بزنم، که حتما این
کار را خواهم کرد، با اینکه اجازه ی آن را به من نداده اند – بدون شک نخواهم توانست در هر جمله ام از او نام نبرم. با این که هر دو از یک زن زاده شده ایم فقط از دور کمی به هم شباهت داریم.
از میرا می ترسم، نمی‌دانم چرا.
برای امروز همین کافی است.