چنین به نظر می‌رسد که ازدواج، به عنوان مهم‌ترین اقدام فرد در حیاتش، نمی‌تواند به دور از نظارت جامعه تحقق پذیرد و هرگاه چنین شود، استمرار آن با شکست مواجه می‌شود. منظور این نیست که مراسم سنگینی برای ازدواج تجویز شود که در مواردی موجبات اجتناب از آن را فراهم سازد بلکه هدف این است که همواره سعی شود ازدواج انسان‌ها مشروعیت اجتماعی یابد؛ یعنی با نظارت و رضای جمع صورت بندد؛ بنابراین غیرشرعی ساختن آن یا جداسازی و حذف ابعاد شرعی ازدواج و در نهایت حذف موازین عرفی، جز به سستی پیمان زوجیت و در نهایت بسط آن چه امروزه چند همسری ناهم‌زمان اطلاق می‌شود، نخواهد انجامید.