من معمولا به محض گام نهادن داخل آسانسور برای رسیدن به انبار سابق غار مانند در دهکده شرقی که برای برنامه‌های نرم افزاری شرکت جویس اجاره کرده بودیم، دچار شوق و شوری زایدالوصف می شوم. این شرکت را در سال 2000 راه‌اندازی کرده بودم، اما آن روز استرس و اضطراب فراوانی داشتم.
مهندس‌ها شب‌ها و حتی روزهای آخر هفته را در مورد نسخه جدید «بتا» تولیدمان که هفته آینده برای توزیع آماده می‌شد، به شدت کار کرده بودند. تیم فروش نام 30 خریدار عمده و سرشناس را که مشتریان دائمی محصولات ما بودند، فهرست کرده بودند. در این شرایط، منافع زیادی به دست می‌آوردیم و در غیر این صورت، تا 6 ماه بدون منابع مالی باید منتظر می‌ماندیم.
مانعی عجیب مرا به هم ریخته بود. شب قبل، یکی از دوستانم که همانند فرشته و جزء سرمایه‌گذاران‌مان بود، دیوروکس به من گفت قیمت کالاهای ما منصفانه نیست و ادامه داد: «به آخرین باری که یک اتومبیل دست دوم خریدی فکر کن که قیمت آن کمتر از 1000 دلار بود. اکنون در مورد شخصی که این اتومبیل را به تو فروخت فکر کن. حالا به این موضوع فکر کن که تو همان فروشنده هستی و باید در بازار بدرخشی.» من در ذهنم به نظریه دیوروکس معتقد بودم و حرف او را باور داشتم، اما چگونه می توانستم نزد اعضای گروه کار خود و یا پیش هیأت مدیره و سرپرستم بروم و بگویم که قیمت‌ها را بر اساس نظریه دیوروکس تغییر می‌دهم.