«انسان، دردی بی‌درمان» خودزندگی‌نامه‌ی نویسنده است که پس از ابتلا به سرطان در سی‌و‌پنج سالگی، به معنای جدید و عمیقی از زندگی دست می‌یابد.
کیت بولر در این کتاب تجربه‌ی زیستی را با مخاطب به اشتراک می‌گذارد که در برهه‌ای از آن خود را در برابر سوالاتی می‌بیند که مدام در جست‌وجوی یافتن جواب یا در واقع رهایی از آن سختی پیش آمده تلاش می‌کند. زندگی‌ام بی من چگونه خواهد بود؟ عزیزانم بعد از مرگم مرا از یاد خواهند برد؟ کودکم مرا به خاطر خواهد آورد؟ چگونه از من یاد می‌شود؟ و در کنار تمام این مصائب فکری تلاش می‌کند تا راهی برای گریز از مرگی که سرطان نقشه‌اش را برای او پیاده کرده بود بگریزد. نبردی که همراه با خشم، ناامیدی و تلاش برای پیروزی همراه بود و در آخر پیامی را به مخاطب تلنگر می‌زند که قابل تفکر است. در زندگی امروزی، هیچ حادثه‌ای بعید نیست و مقاومت تنها راه پیروزی است.