زنگ ماشین دیکته روی میز ماروین شوارز به صدا درمی‌آید. مدیربرنامه شاغل در شرکت ویلیام موریس با انگشت اهرم را پایین می‌دهد. «واسه قرار ساعت ده و نیم زنگ زده‌ای خانم هیملستین؟»
صدای منشی‌اش از داخل بلندگوی کوچک درمی‌آید. «بله آقای شوارز. آقای دالتون بیرون منتظرتونه.»
در دفتر ماروین که باز می‌شود ابتدا منشی جوانش، خانم هیملستین، وارد می‌شود. زنی بیست و یک ساله و هیپی مسلک است. دامن کوتاه سفیدی پوشیده که پاهای کشیده و برنزه‌اش را نمایان می‌سازد. موهای بلند و قهوه‌ای‌اش را دو گیسه بسته و دو طرف سرش آویزان کرده است، شبیه پوکوهانتش...