احمدبن حنبل، مؤسس و بانی مکتب حنبلی، آخرین مکتب از چهار مکتب تسنن فقه اسلامی است. ابن حنبل قرآن را کلام مستقیم خداوند می‌انگاشت و معتقد بود که باید آن را صوری و تحت‌الحفظی خواند و از هرگونه تعبیر و تفسیر و تأویل آن خودداری می‌کرد. تأثیر و نفوذ وی چنان بود که در میان اکثریت غالب علمای دین، در قرن‌ها پس از مرگ او نامش مترادف با تسنن و تعصب اسلامی بود.
این پژوهش نو، با تحقیق و جست‌وجو در مجموعه‌ی وسیعی از منابع و مکاتب موجود، تصویری از زندگی، آثار و مبانی عقیدتی و احادیث ابن‌حنبل به دست می‌دهد بی‌آن که فهم آن نیازمند دانش تخصصی عمده‌ای باشد.
باتوجه به این که پیروان او در طول حیاتش در آراء و عقاید وی تجدید نظر می‌کردند، احتمال سوء تعبیر و تحریف عقاید ابن‌حنبل مورد بررسی قرار می‌گیرد و نهایتا مقدمه‌ای روشنگر و خردمندانه درباره یکی از بانیان تسنن اسلامی فراهم می‌آید.