همرنگی با جماعت به قدمت انسانیت است.
در باغ بهشت، آدم از حوا پیروی کرد. بخشندگی و مهربانی، نگرانی نسبت به افراد آسیب‌پذیر، همدردی، حمایت از مالکیت خصوصی، احترام به کرامت انسانی، همه اینها توسط همرنگی با جماعت که نوعی چسب اجتماعی فراهم می‌کند، تغذیه می‌شوند. همرنگی با جماعت قساوت را نیز ممکن می‌سازد. وقتی افراد یک حزب سیاسی با هم راهپیمایی می‌کنند، جزمیت و خشمی که در آنها ایجاد می‌شود و افراد یک حزب سیاسی دیگر را به سخره می‌گیرند، همرنگی با جماعت در کار است. همرنگی با جماعت از یک سو کمک می‌کند تا تمدن ممکن شود.
از سوی دیگر، موجب ترس می‌شود و خلاقیت را از بین می‌برد. نویسنده همرنگی با جماعت را زمانی مذموم می‌داند که فرد بی‌توجه به دانش فردی خود، بدون مواجهه عقلانی با شنیده‌ها و دیده‌ها، از فردی یا جمعیتی، دنباله‌روی می‌کند، دانایی خود را پنهان می‌سازد، سکوت اختیار می‌کند و با کج‌روی و انحراف مخالفت نمی‌ورزد.
کتاب با موشکافی این مفهوم، یادآوری می‌کند نهادهایی که به خوبی کار می‌کنند اقداماتی را برای جلوگیری از همرنگی با جماعت و ترویج مخالفت انجام می‌دهند، چرا که مخالفت خودش می‌تواند یک اصلاح‌کننده مهم باشد و بسیاری از گروه‌ها و نهادها در حد اندکی از این ویژگی برخوردارند.