صدای انسانی یک تراژدی است، تراژدی تک‌نفره در یک پرده. بازیگرش یک زن است، زنی در اتاقش، زنی که با مردش وداع می‌گوید. تنها یک تلفن آن‌ها را به هم برای لحظاتی پیوند می‌دهد. ژان کوکتو در زمان خودش بسیار نوآور و پیشرو بوده است و از خصوصیات این نمایشنامه مدرنیته و در عین حال فرازمانی بودن آن است. مدرنیته‌ای که از جاودانگی اثر نمی‌کاهد، مدرنیته‌ای با عمق و نگاهی فرازمانی. صدای انسانی، مانند سایر تراژدی‌های بزرگ، تاریخ مصرف ندارد و زمان را درمی‌نوردد. با این که نزدیک یک قرن از نوشتنش می‌گذرد، هر بار که آن را می‌خوانیم و روی صحنه می‌بینیم، تکان‌دهنده و منقلب‌کننده است. به این دلیل است که یکی از پراجراترین نمایش‌نامه‌های فرانسه است و خواهد بود و این از خصوصیات شاهکارهاست.