کجا میریم، بابا؟ سوالی است که توما، معلول ذهنی ـ جسمی، هر بار که سوار ماشین پدرش می‌شود، به طور خستگی‌ناپذیری از او میپرسد. جواب هرچه که باشد، آن «همیشه کودک» باز این سوال را بی‌وقفه تکرار می‌کند. شاید این پرسش بنیادی ژان لویی فورنیه است که همچون یک ترجیح‌بند، مکررا از زبان فرزند معلولش مطرح می‌شود. فورنیه می‌گوید: «این سوالی است که توما بدون وقفه از من میپرسد. او بی‌آنکه متوجه باشد، سوال بنیادی‌ای را مطرح می‌کند که انسان از بدو خلقت برایش بی‌‌پاسخ مانده است. این کتاب برنده جایزه فمینیا سال 2008 می‌باشد.