راسل همچنان در نوشته‌هایش معتقد بود در رسوبات قرون وسطی در ذهن سیاستمداران اروپایی باقی‌مانده است. وی دین را به عنوان ابزاری در دست اهالی قدرت در دوران قرون وسطی می‌دید که سعی داشتند به وسیله آن منویات توسعه طلبانه و جنگ سالارانه خود را توجیه کنند. او بارها با ارجامع به قرون وسطی و پاپ آن‌ها را نقد می‌کند. این که مردمی در فقر هستند و پاپ در ثروت؛ این که دستور لشگرکشی برای جنگ‌های صلیبی و کشتن میلیون‌ها انسان از سوی کسی صادر می‌شود که مدعی صدارت دین عشق است.