چقدر حس دردآوری است نگاه به گذشته و سال‌های رفته از عمر وقتی تمام ایمان و باورهایت فروریخته‌اند، به یک‌باره!
اینکه تمام جوانی تا میانسالی‌ات را بی‌دریغ و تا پای جان برای کسانی گذاشته‌ای که فریبت داده و بتی از پوشال برایت ساخته‌اند همان فروریختن باورهاست!
وقتی ایمان آدمی فرومی‌ریزد دیگر عشق هم فراموش می‌شود و نغمه‌های عاشقانه بی‌صاحب می‌گردد و هیچ‌کس و هیچ‌چیز، حتی نزدیکان آدمی انگیزه‌ای نمی‌شوند برای ادامه راه کافی‌ست کمی کم بیاوری، فقط اندکی و فراموش کنی دیگرانی هم به خاطر تو هستند که نگاه‌شان به توست و عشق و ایمانت را دوباره خواهند ساخت. کافی‌ست فقط کمی کم بیاوری!