زمانی از روز را که ترجیح می‌دادم، زمستان پاریس بین ساعت شش تا هشت و نیم صبح بود، که هوا هنوز تاریک بود. مهلتی پیش از برآمدن روز. زمان معلق بود و آدمی خویشتن را سبک‌تر از همیشه احساس می‌کرد. من به کافه‌های مختلف پاریس که در آن ساعت درهایشان را به روی اولین مشتری‌ها باز می‌کردند رفت و آمد می‌کردم. زمستان 1964، در یکی از این کافه‌های بامدادی - من این اسم را برایشان گذاشته بودم - همان‌جا که هنوز تا هوا تاریک بود هر امید و آرزویی مجاز بود، با شخصی به نام ژانوی‌یو دالام آشنا شدم. کافه در طبقه همکف یکی از این خانه‌های پایین دست در انتهای بولوار دو لا گار در منطقه سیزدهم پاریس واقع شده بود. امروزه نام این بولوار عوض شده و خانه‌ها و ساختمان‌های کوچک در سمت شماره‌های فرد بولوار، نرسیده به میدان ایتالیا، تخریب شده‌اند. گهگاهی، به نظرم می‌رسد که اسم کافه، "لو بار ور" بود. گاهی دیگر این خاطره پاک می‌شود، مانند حرف‌هایی که در خوابی می‌شنوید و تا از خواب بیدار می‌شوی از ذهن می‌گریزند.