نحوۀ واکنش پلیس به احساساتی که در چهرۀ برخی شهروندان ظاهر می‌شود می‌تواند پیامدهای بسیار جدی به همراه داشته باشد. اگر یک چهرۀ هراسان با حالتی عصبانی یا پرخاشگرانه اشتباه گرفته شود، می‌تواند به معنای فرق بین زندگی و مرگ باشد. چنین تفاوت‌هایی در درک چهره ممکن است بر همه چیز تأثیر بگذارد، از نحوۀ برخورد مجریان قانون با یک مظنون گرفته تا مدت زمانی که مربیان برای دانش‌آموزان صرف می‌کنند و حتی نحوۀ واکنش کارفرمایان به متقاضیان کار. بنابراین، جامعه نمی‌تواند به انجام این اشتباهات ویرانگر ادامه دهد و آموزش همدلی برای تغییر این مسیر به شدت نیاز است.
ما باید مراقب باشیم و توجه داشته باشیم که چه زمان‌هایی ادراکات همدلی‌مان منجر به نگرانی همدلانه و پاسخ‌های دلسوزانه نمی‌شود. همان‌طور که خواهیم دید، ظرفیت همدلی حالتی ایستا نیست، نوسانات قابل توجهی دارد و نگرانی همدلانۀ ما ابزار سنجش خوبی برای اوقاتی است که مهارت‌های همدلی‌مان کمرنگ می‌شوند.