حین نوشتن نامه خاطرات دیگری هم به یادم آمد. خاطراتی به تمامی شخصی که از آنها هیچ‌گاه با دیگران صحبت نکرده‌ام و با وجود صمیمیت‌ام با ماری، به او هم نمی‌توانم بگویم...
لندن 1946. بیوه‌ی 85 ساله زیگوند فروید درخواست یک زن روزنامه‌نگار آمریکایی را برای نگارش و انتشار زندگی‌نامه‌اش رد می‌کند. ولی نامه‌هایی که دوستانه بین آنها رد و بدل می‌شود، بانوی سالخورده را به گذشته‌های دور می‌برد. او از نوجوانی‌اش در وین، ازدواجش با یک پزشک نابغه و شیفته‌ی تحقیق، نیز زندگی در بطن وقایع و تحولات سیاسی و اجتماعی آن روز سخن می‌گوید. او بیش از نیم قرن زیستن در سایه‌ی یک مرد مشهور را مرور می‌کند. اما آیا در خدمت یک نابغه بودن ارزش آن را داشته که تمام عمرش را صرف آن کند؟ آیا این تنها مطلوب ائو در زندگی‌اش بوده است؟...