خب حالا دیگر به ندرت از اتاق بیرون می‌روم و در را بهم می‌کوبم، از طرفی، اصلا نمی‌خندم و باید بگویم نتیجه این است که اوضاعم به مراتب بدتر است. بخشی از دلایل ازدواج من با دیوید این بود که مرا می‌خنداند و حالا نمی‌خنداند، حتی نمی‌خواهد بخنداند و بخشی از وجود من احساس مغبون شدن می‌کند. حق ندارم؟ اگر حس شوخ‌طبعی مانند مو باشد، مثل خیلی از مردها که وقتی سن‌شان بالا می‌رود موهایشان می‌ریزد، چه؟