چنگ زدن در کنج اتاق تاریکش.
روی نیم تختی لمیده، چنگش را دربرداشت.
مهتاب سپیده آرام.
چون شانه اسپید زن دلارامی.
از شکاف پنجره، درون افتاده.
کم‌کم کلبه غمگینش را روشن می‌کرد.
و موزیگر، برای شاگرد دلدارش «لیزا»
سرود زیبائی می‌ساخت.
گاهی هم در اندیشه فرو رفته.
غبار اندوه و سختی وی را بگرفته.
پنداری به چیزی گرانواره می‌اندیشد.