ایده محوری این کتاب متضمن در نظر آوردن نقاشی به منزله یک کردار یا پراتیک مادی است که نمایانگر نقش و حضور تاریخی انسان در عرصه اجتماعی باشد، و این مستلزم نوعی تغییر نگاه در تاریخ هنر است که این حوزه را از تصویر نقاشی به منزله ادراک یا امری روبنایی به سوی فهم نقاشی به منزله نشانه سوق دهد. این در حکم مدخلیت دادن به کار و تلاشی است که بر روی ماده انجام شده و به شکل نقاشی متبلور می‌شود.
نشانه‌شناسی، آن‌گونه که از سوی برایسون مطرح شده، پاسخی به معضلاتی است که سیطره فرمالیسم و جامعه‌شناسی هنر به بار آورده است.