سینمای رادیکال دهه 70 چیزی بیش از یک دهه تاریخی - تقویمی سینماست، همچون درامی باشکوه، خیالی و همراه با پیچش‌های نامنتظره در زمان است که در دوره‌های پس از خود به پیش می‌رود.
سینمای آن دوره باشکوه هم اینک همچون لایه‌های صخره‌هایی مرجانی شده است که هر عصر و نسلی ویژگی‌های اسکلت سنگی خود را بر آن ترسیم می‌کند، همچون متنی مقدس که محل ارجاع نسل‌های بعد قرار می‌گیرد و با هر بار ارجاع به آن مرزهایش را جابه‌جا می‌کند. دیوید فینچر با برایان دی پالما، وس اندرسن با وودی آلن، پل توماس اندرسن با رابرت آلتمن، تارانتینو با سینمای سیاه‌محور، اندرو دومینیک با ترنس مالیک، دیوید ا.راسل با مارتین اسکورسیزی و... این فهرست را می‌توان ادامه داد؛ فهرست تاثیر مشهود این سینما بر نسل‌های بعدی فیلم‌سازان.
این کتاب کوششی است برای خوانش امروزی آن دوره باشکوه در تاریخ سینما و چنان که از نام کتاب برمی‌آید، آمیخته با نوعی احساس ستایش و شیفتگی است.