سکوت می‌کند. در چشمانم دنبال چیزی می‌گردد. چیزی که پشت هفت در بسته پنهانش کرده بودم و حالا از دستم در رفته است. دو دستم را دو طرف گونه‌اش می‌گذارم و در حالی که صورتش را قاب کرده‌ام، در حالی که نفس‌هایمان باهم یکی شده و چشمانمان راه گریزی از هم ندارند، بی‌اراده زمزمه می‌کنم:
-من برای تو تا تهش می‌رم، شک نکن...