اولین نوولای میلاد روشنی پایان درباره میرایی و جاودانگی است. این اثر همچون کوه یخی از مفاهیم و تصاویر است. آقای بادیاری خودکشی کرده و خانواده‌اش در بهت‌اند. اعضای خانواده هر کدام راهی برای کنار آمدن با این مرگ پیش می‌گیرد و به دنبال دلیلی برای این تصمیم پدر می‌گردد. کوچک‌ترین پسر بادیاری اما به دنبال علتی ریشه‌‌ای تر است؛ خودش را در باغ خانوادگی حبس می‌کند و عهد می‌بندد که تا وقتی قصه‌ای ننوشته بیرون نیاید. نوولای «در اهمیت مرگ بی‌مورد آقای بادیاری» همچون باغ بزرگ و کهنی است که هر شاخه درختش سرانگشت اشاره‌ای است به دری نیمه باز. پشت هر درش هزارتویی است با دیوارهای آشنا اما گیج‌کننده. همین ویژگی غریب باعث شده تا با داستانی جذاب و تودرتو مواجه شویم. روشنی پایان با استفاده از مفاهیم عرفانی و فلسفی داستانی پرداخته که یادآور نمونه‌های اعلای رئالیسم جادویی است.