«خوب یادم می‌آد، همونجا بود که بابات یه چیزایی از نارنجک گفت و باغ‌های وهم‌انگیز... من که چیزی نفهمیدم اونم البته توضیحی نداد.»
آنچه می‌گفت سایه‌ای از اتفاقات و لحظات هولناک نبود، بلکه او درهای زندگی‌اش را به رویم می‌گشود و هرچه که در چنته داشت، فروتنانه تقدیم من می‌کرد؛ خاطراتی از باغ‌های وهم‌انگیز، خونبار، ویران و بی‌رحم.