مونتنی، در تتبعات، انسان واقعی را وصف می‌کند با همه تناقضات، پیچیدگی‌ها، دگرگونی‌های دایمی. نشانی از خود به دست می‌دهد که از پاره‌های پیاپی بی‌انسجام و حتی متناقض ساخته شده‌اند. از طرح اثر، اندک‌اندک نوشته‌ای پدید می‌آید که حاصل درون‌گرایی و فکرت است.
نگارش صورت ملموس قضاوت مداوم - اما نه ثابت و یکدست - می‌شود. شناخت انسان به مثابه موجود واقعی به صورت ارزشی متعالی درمی‌آید و چشم‌انداز سعادتی را نوید می‌دهد که مهاربندی مادی آن مسلم است: دم را غنیمت شمردن، جستجوی لذت طبیعی و زیستن با طبیعت.