مهدی مظفری ساوجی

گزینه اشعار مهدی مظفری ساوجی

(شعر فارسی،قرن 14)

نقاشی با نور (گفت و گو با ایران درودی درباره نیما،شاملو،اخوان،فروغ و سپهری)

(مصاحبه ها از هنرمندان و نقاشان ایرانی،قرن 14)

غزل اجتماعی معاصر:((از 1285 (انقلاب مشروطه) تا 1400)،(4جلدی)

(تاریخ و نقد شعر فارسی،قرن 14)

آنجا که وطن بود (گفت و گو با شمس لنگرودی)

(تاریخ و نقد شعر فارسی،قرن 14)

به:شکوفه سیب (شعر ما،مجموعه شعر116)

(شعر فارسی،قرن 14)

مطلب از این قرار است (هشت گفت و گو و یک میزگرد)

گفت و گو با مفتون امینی

(مصاحبه با شاعران ایرانی،یدالله مفتون امینی،آذربایجان غربی،قرن 14،تاریخ و نقد شعر فارسی،قرن 14)

روزنوشت‌های 1 گفت‌و‌گو (با نجف دریابندری)

صبح به خانه نجف دریابندری رفتم. در یکی از کوچه‌های مشرف به پارک ملت، در خیابان ولیعصر ساکن است. خانه‌ای که معماری‌اش حاکی از ذوق و قریحه‌ای است که استاد به خرج داده و عمارت و بنایی زیبا پدید آمده. با نمایی از آجرهای گرم کرم‌رنگ، که چهره‌ای صمیمی و ساده به خانه بخشیده است. سهراب دریابندری این معماری را حاصل ترکیب ایده و دید ایرج کلانتری و پدرش می‌داند. شاید تنها عیبش نداشتن آسانسور است که آن را هم پله‌هایی کوتاه و کم‌ارتفاع جبران می‌کند. خانم [فهیمه] راستکار، همسر ایشان در را به رویم می‌گشاید. استاد در کتابخانه، که اتاق کارش هم به شمار می‌آید منتظر است: مثل ترجمه‌هایش آراسته و پیراسته، بر صندلی تکیه زده و سرگرم ترجمه و ویرایش مجموعه داستان‌های کوتاه همینگوی با عنوان «نودونه داستان» است...

جایی پشت واژه‌ها (گفتگو با شمس لنگرودی درباره ادبیات و هنر)

آن‌چه بیش از همه در این دیالکتیک یا به اصطلاح، در مکالمات کتاب حاضر درنظر بوده، بیان دیدگاه‌های بدیع شمس لنگرودی در پیوند با مباحث مطروحه بوده است. دغدغه‌ای که از آغاز مدنظر استاد بود و در تمام مراحل کار آن را مطمح نظر داشتند و همواره بر این نکته تاکید می ورزیدند که با اتکا به دیالکتیک و همگام با هرمنوتیک، از بیان دیدگاه‌های تکراری و کهن یا کهنه بپرهیزند و افقی تازه به روی مخاطبان و دوست‌داران چنین جستارها و مباحثی بگشایند، آن‌گونه که به قول سعدی «متکتمان را به کار آید و مترسّان را بلاغت افزاید.» امید است این اثر توانسته باشد پرتوهای تازه‌ای به روی جستارها و گفتارهای قدیم و جدید بیفکند و مشتاقان و محققان این‌گونه مباحث را به درک و دیدی تازه و ایده‌هایی نو رهنمون شود.

آن‌جا که وطن بود (گفتگو با شمس لنگرودی)

آن‌جا که وطن بود تاریخ بشر روایت مجعول نقاب‌داران است. باور نکنید جناب مظفری! به دورغ‌های شیرین اعتماد نکنید. واقعیت چیزی است، تاریخ چیزی، خاطره چیزی و داستان چیزی دیگر. تنها در هنر است که ما چهره‌های برهنه آدم‌ها را می‌بینیم. کار هنر دریدن پیراهن این تاریخ است. و اگر خاطره تنها ارزشی داشته باشد، نه گزارش، بلکه آغشته شدنش به همین رویاهاست. و انسان چه دارد جز رویاهایش؟ چه دارد جز خلق کردن جهانی در ذهن در برابر این جهان که حتی شیطانش نومید است؟ خاطره‌ها الزاما گزارش نیستند، فرار از گذشته رقت‌بارند. خاطره‌ها تصاویر آینه‌اند. حتی شفاف‌ترین آینه طرف راست صورتت را چپ و چپ را راست می‌نمایاند.

گفتگو با ایران درودی

بگذارید قصه را از این‌جا آغاز کنم: در آوریل 1994 در سازمان ملل در نیویورک نمایشگاه بر پا کردم. شیوه برگزاری نمایشگاه در سازمان ملل هم به این صورت است: کشوری که شما تابع آن هستید از سازمان ملل درخواست می‌کند تا سالن نمایشگاه را در اختیارتان بگذارد. من از طریق موسسه فرانکوفون (ترویج زبان فرانسه)، برای برگزاری نمایشگاهم در سازمان ملل اقدام کردم... ایران درودی نامی آشنا در عرصه نقاشی امروز ایران است که بیش‌تر با رنگ‌ها و فضاهای خاص و منحصر به فردش که ملهم از نورهای درونی اویند، شناخته می‌شود؛ نورهایی که هر بار به شکلی در قلم‌موی نقاش، خود را یافته و بر زمینه‌ای از بی‌تابی‌ها و رویاهای او یاس‌ها و امیدهای ما را نمایانده‌اند. به این خاطر است که شکل‌ها و حجم‌ها از خود، بیرون زده‌اند و در هیچ قاب و قالبی نمی‌گنجند. همچنان که پرنده را شاید، اما پرواز را نمی‌توان در هیچ قفسی حبس کرد.

مردن که جرم نیست

نرگس از آینه می‌ترسد. فوبیای آینه دارد. برای همین ما هیچ آینه‌ای در خانه نداریم. این ترس، حتی نرگس را پیش روان‌پزشک هم برده است. آن‌طور که خودش می‌گوید یک روز عصر، ترس دست او را گرفته و برده پیش آقای جلیلی. می‌گفت وقتی به خودش آمده دیده که در مطب دکتر است. حالا چند ماهی می‌شود که قرص‌ها به جای او زندگی‌اش را اداره می‌کنند. قرص‌ها می‌گویند که کی باید بخندد و کی گریه کند. یا کی بخوابد. اگر دست خودش بود هیچ وقت از آن اتاق کوچک دم‌کرده که دیگران اسمش را تن، و او چاردیواری گذاشته پایش را بیرون نمی‌گذاشت. حالا هر روز قرص‌ها دست او را می‌گیرند و برای خرید یا پیاده‌روی به خیابان می‌برند.