بزرگ‌ترین فضیلت شیخ ما این بود که بیشتر می‌گفت و کمتر می‌شنید و گاهی اصلا نمی‌شنید. و این نشنیدم از سر سهو نبود. موانست سالیان با شیخ، این حقیقت را بر ما - که مریدان حلقه اول او بودیم - مکشوف ساخته بود که شیخ ما اساسا نیازی به شنیدن احساس نمی‌کند.
او بر این باور بود که رسالتش فقط در گفتن است، حرف زدن، خطابه خواندن، موعظه کردن و دیگران را بر انجام آنچه خود حالش را نداشت، فرا خواندن و الحق که در این وادی، استادی تمام بود.
در طول سالیان، اگرچه هیچ یک از مریدان جرات و جسارت طرح پرسشی در این باب را نداشت، اما او که خود به فراست، سوال نپرسیده را درمی‌یافت، حکمت این روش را تبیین فرموده بود:
- هر کسی را بهر کسی ساختند.