هیچ عیبی ندارد اگر ملانصرالدین در چاپ‌های پی در پی حرف‌های جدید هم بزند، و تلخی و شیرینی احوال زمان حال را هم «لحاظ» کند؛ و در امتداد قرون، قطب‌نما و عینک و ساعت هم به خود ببیند؛ و شاید روزی، محض امتحان، به جای الاغ، یک پیکان هم بخرد؛ هواپیما هم سوار شود؛ سینما هم برود؛ و کارش - چرا که نه؟ - حتی به لپ‌تاپ هم بکشد. اینها همه در جای خود جایز است، به شرط آنکه از خرد بهلولی همچنان برخوردار بماند، ایجاز عبیدی را از یاد نبرد و هزار بیشه بهلولیش از شوخی‌های بی‌پروپا پر نشود - این دلقک گول، این لوده مکار! یک چنین ملایی تن به زمان نمی‌دهد، آن را پس می‌زند؛ هرقدر هم که پیر شده باشد، همچنان جوان می‌ماند.