منصور ضابطیان

مارک و پلو (مجموعه ای از سفرنامه ها و عکس ها)

(سفرنامه های ایرانی،قرن 14ق)

مارک دوپلو (سفرنامه ها و عکس ها)

مجموعه استامبولی/نوشابه زرد (2جلدی)

(سفرنامه های فارسی،قرن 14،خاطرات سفرها به ترکیه و کانادا،بیشترین نوبت چاپ:19،کمترین نوبت چاپ:10 ،2جلدی)

دو دستی (گالینگور)

سال‌هاست که سفر می‌روم و می‌نویسم. در آغاز هر سفر، دوستانم و بسیاری از کسانی که کارهایم را دنبال می‌کنند از من می‌پرسند که مقصدم کجاست و من مقصدم را می‌گویم. واکنش‌ها معمولا متفاوت است. بعضی‌ها هیجان‌زده می‌شوند و می‌گویند دوست دارند یک روز به آنجا بروند و خیلی‌ها هم سری تکان می‌دهند و برایم آرزوی موفقیت می‌کنند. اما درباره ژاپن انگار جریان فرق می‌کند. تقریبا همه کسانی که به آنها می‌گویم عازم ژاپن هستم، اول با تعجب می‌پرسند: «واقعا؟» و بلافاصله می‌گویند که چقدر دوست دارند درباره ژاپن بیشتر بدانند. خیلی از آنها اعتراف می‌کنند که بزرگ‌ترین آرزویشان دیدن ژاپن است!

کانادا نوشابه زرد (گالینگور)

وقتی نسل ما بچه بود، کانادا برایش بیشتر یک نوشابه پرتقالی خوشمزه بود که با وقوع انقلاب دیگر پیدا نمی‌شد. ما کانادا را به‌عنوان یک کشور مهم و مستقل می‌شناختیم. من اما وضعیتم فرق می‌کرد. پدرم یک پسردایی داشت که چند سال قبل از به دنیا آمدن من رفته بود به مونترال و آنجا پزشک شده بود. من هیچ‌وقت او را ندیدم اما هراز چند وقتی یک نامه توی حیاط خانه‌مان می‌افتاد که رویش یک تمبر زیبا بود. در ذهن من کانادا سرزمین تمبرهای زیبا بود. آنها را از روی پاکت نامه می‌کندم و توی آلبوم تمبرم می‌گذاشتم و می‌شد مایه پز دادن به دوستان و هم‌کلاسی‌ها. من تنها کسی بودم که توی آلبوم تمبرم تمبرهای کانادایی داشتم. سال‌ها گذشت و ما همپای تاریخ پیش آمدیم. انقلاب شد، جنگ تمام شد و حالا وقت آن بود که جهان را بیشتر بشناسیم. کانادا آرام آرام در اطلاعات تاریخی و جغرافیایی ما وارد شد و آرام آرام مقصدی شد برای ایرانیانی که شرایط زندگی در کشورشان را برنمی‌تافتند و به‌دنبال جایی برای یک زندگی جدید بودند. کانادا از اواسط دهه هفتاد برای خیلی از جوان‌های آن دوره یک نقطه خاص شد. نقطه‌ای در دورترین جا از خانه که هم «دلتنگی» می‌آورد و هم در عین حال «امنیت». کانادا کشور جدیدی بود با قوانین خاص و با وجود سرمای زیادش که برای ایرانی‌ها قابل تحمل نبود، می‌توانست یک رفاه نسبی برای آنها فراهم آورد…

استامبولی (نوشته‌ها و عکس‌های سفر به استانبول) گالینگور

من یک کتاب به استانبول بدهکار بودم. استانبول نخستین شهری بود که مرا با جهانی فراتر از سرزمین خودم آشنا کرد و به زندگی امروزم، که با سفر معنا می‌شود، جان بخشید. استانبول در بیست‌و‌هفت‌سالگی‌ام مرا به ‌سوی خود فرا‌خواند و نشانم داد که جهان شکل دیگری است. از آن سال‌ها تا این سفر بار‌ها و بار‌ها به استانبول سفر کردم اما هیچ‌وقت سفرم آن‌قدر طولانی یا آن‌قدر با فراغ‌بال نبود که بتوانم کتابی درباره آن بنویسم. اگر نگویم استانبول عجیب‌ترین شهری است که در زندگی دیده‌ام، دست‌کم می‌توانم ادعا کنم که یکی از عجیب‌ترین شهرهایی است که به آن سفر کرده‌ام. شهری بینابین سنتی چند‌هزار‌ساله و مدرنیسمی اغراق‌شده که گاهی در اروپای غربی هم نمی‌شود نمونه‌اش را دید.

دو دستی

سال‌هاست که سفر می‌روم و می‌نویسم. در آغاز هر سفر، دوستانم و بسیاری از کسانی که کارهایم را دنبال می‌کنند از من می‌پرسند که مقصدم کجاست و من مقصدم را می‌گویم. واکنش‌ها معمولا متفاوت است. بعضی‌ها هیجان‌زده می‌شوند و می‌گویند دوست دارند یک روز به آنجا بروند و خیلی‌ها هم سری تکان می‌دهند و برایم آرزوی موفقیت می‌کنند. اما درباره ژاپن انگار جریان فرق می‌کند. تقریبا همه کسانی که به آنها می‌گویم عازم ژاپن هستم، اول با تعجب می‌پرسند: «واقعا؟» و بلافاصله می‌گویند که چقدر دوست دارند درباره ژاپن بیشتر بدانند. خیلی از آنها اعتراف می‌کنند که بزرگ‌ترین آرزویشان دیدن ژاپن است!

نوشابه زرد

وقتی نسل ما بچه بود، کانادا برایش بیشتر یک نوشابه پرتقالی خوشمزه بود که با وقوع انقلاب دیگر پیدا نمی‌شد. ما کانادا را به عنوان یک کشور مهم و مستقل می‌شناختیم. من اما وضعیتم فرق می‌کرد. پدرم یک پسردایی داشت که چند سال قبل از به دنیا آمدن من رفته بود به مونترال و آن‌جا پزشک شده بود. من هیچ‌وقت او را ندیدم اما هراز چند وقتی یک نامه توی حیاط خانه‌مان می‌افتاد که رویش یک تمبر زیبا بود. در ذهن من کانادا سرزمین تمبرهای زیبا بود. آن‌ها را از روی پاکت نامه می‌کندم و توی آلبوم تمبرم می‌گذاشتم و می‌شد مایه پز دادن به دوستان و هم‌کلاسی‌ها. من تنها کسی بودم که توی آلبوم تمبرم تمبرهای کانادایی داشتم.

استامبولی (نوشته‌ها و عکس‌های سفر به استانبول)

من یک کتاب به استانبول بدهکار بودم. استانبول نخستین شهری بود که مرا با جهانی فراتر از سرزمین خودم آشنا کرد و به زندگی امروزم. که با سفر معنا می‌شود، جان بخشید. استانبول در بیست‌و‌هفت‌سالگی‌ام مرا به ‌سوی خود فرا‌خواند و نشانم داد که جهان شکل دیگری است. از آن سال‌ها تا این سفر بار‌ها و بار‌ها به استانبول سفر کردم اما هیچ‌وقت سفرم آن‌قدر طولانی یا آن‌قدر با فراغ‌بال نبود که بتوانم کتابی درباره آن بنویسم. اگر نگویم استانبول عجیب‌ترین شهری است که در زندگی دیده‌ام، دست‌کم می‌توانم ادعا کنم که یکی از عجیب‌ترین شهرهایی است که به آن سفر کرده‌ام. شهری بینابین سنتی چند‌هزار‌ساله و مدرنیسمی اغراق‌شده که گاهی در اروپای غربی هم نمی‌شود نمونه‌اش را دید.

از اون روزا که عکسا (مجموعه شعر)

عشق. به شکل پرواز پرنده‌ست. عشق. خواب یه آهوی رمنده‌ست.

3 رنگ (غذانوشت‌های سفر ایتالیا)

کتاب سه رنگ (غذا نوشت های سفر ایتالیا) اثر منصور ضابطیان است به چاپ انتشارات مثلث. این کتاب به قلم یکی از طرفداران ایتالیا و غذاهای ایتالیایی که پیش از این در دیگر آثارش پیرامون ایتالیا و سفر به آن نوشته، نگارش شده و این بار با رویکردی نو اما مثل همیشه از مسافری حکایت دارد که ترجیح می دهد سفرنامه اش را با غذا و خوراکی های جایی که رفته پیوند دهد و روایتی خوشمزه را که غرق در عطر و طعم غذاهای رنگارنگ است به مخاطب ارائه کند. بی شک خوردنی های این سرزمین طرفدارانی پر و پا قرص را در سراسر جهان به خود جذب کرده اند، این را می توان از شمار بالای رستوران های ایتالیایی دنیا دریافت.

بی‌زمستان (سفرنامه و عکس‌های تاجیکستان گرجستان و آذربایجان)

علاوه بر لابی بزرگش که پر است از آدم‌های ریز و درشت از ملیت‌های مختلف، حیاط هم غلغله است. غلغله آدم‌هایی که هر کدام از جایی و نژادی هستند، می‌خندند و سرخوش‌اند و گوش سپرده‌اند به نوای موسیقی و چشم دوخته‌اند به دیوارهای نقاشی‌شده و گرافیتی‌های زیبا. اینجا درست شبیه اجلاس سالیانه سازمان ملل متحد است. با این تفاوت که نه کسی می‌خواهد بحران برمه و یمن را حل کند، نه کسی دغدغه تحریم دارد، و نه کسی می‌خواهد جنایت‌هایش را توجیه کند... سیاست جایش را به آرامش داده و لبخند زبان مشترک همه آدم‌هاست. اینجا دندان‌ها برای فشار آوردن بر خرخره کسی ماموریتی ندارند. ماموریت‌شان این است که بیرون بیفتند و سفیدی‌شان را در این شامگاه پاییزی نیمه نوامبر به رخ بکشند.این کتاب در برنامه‌ی تلویزیونی کتاب‌باز معرفی شده است.