فقدان نگرش سیستمی و خانواده محور یکی از خلاء‌های موجود در روش‌های درمان بسیاری از درمانگران اختلالات شخصیت است که منجر به پیامدهایی مانند شکست در درمان، صرف زمان و انرژی مضاعف و افزایش احتمال عود می‌شود. هر چند عوامل زیستی و وراثتی مهمی در استعداد ابتلای افراد به اختلالات روانی و شخصیتی ایفا می‌کند، اما عوامل محیطی مانند جو غالب خانواده، الگوهای ارتباطی خانوادگی، سبک تربیتی والدین و نوع تعاملات بین همشیرها نیز در این زمینه تاثیر قابل توجهی دارد. هیچ یک از اختلالات شخصیتی در خلاء بروز نمی‌کنند. همه اختلالات در تعامل بین فرد با اطرافیان خانواده و جامعه آشکار و تشدید می‌شود. به همین دلیل، توجه به «سیستم خانواده» و وارد کردن خانواده‌های مراجعان مبتلا به اختلالات شخصیت در فرآیند درمان، نکته مهمی است که باید بیش از پیش مورد توجه قرار بگیرد.