برای تشخیص میزان احتمال پیش‌رفت یا رشد یا توسعه‌ی یک کشور یا جامعه، معمولأ، به سه عامل توجه می‌شود: منابع و مواهب طبیعی، صحت و اتفان برنامه‌ریزی‌های اقتصادی کلان، و سلامت نظام سیاسی.
مدعای این کتاب این است که به عامل چهارم‌ای نیز باید توجه کرد که اگر از هر یک از سه عامل پیش گفته مهم‌تر نباشد، باری، بی‌اهمیت‌تر نیست، و آن فرهنگ درونی شهروندان آن کشور یا جامعه است، یعنی باورها، احساسات و عواطف، و خواسته‌ها و آرمان‌های آنان.