از جایم جستم، شانه ی چوبی ام را برداشتم و موهایم را شانه زدم. نگاهی در آینه انداختم؛ دو چشم شوخ و براق در آن دیدم که شور جوانی برق و جلایشان را گردن گرفته بود. لپ هایم گل انداخته بود و آب زیر پوستم دویده بود. بودن در جوار آن خسروی خوبان را، سبب این همه تغییرات در خودم دانستم و از خیر غم خوردن برای غربتم گذشتم. محمد خم شد و گلی از میان گل های گلدان جدا و شروع کرد به پرپر کردنش. بازهم همان شمارش پرهای گل به سبک و روش خودش؛ «دوستم داره... دوستم نداره... دوستم داره... »