بازی صرفا فعالیتی برای وقت‌گذرانی و لذت نیست. بلکه بازی می‌تواند تسهیل‌گر رشد شناختی، هیجانی و رفتاری باشد. بازی معمولا خودانگیخته و لذت‌بخش است و آزادانه انتخاب می‌شود. در هر دوره سنی ـ مخصوصا در دوران کودکی و نوجوانی ـ بازی می‌تواند به رشد مهارت‌های اجتماعی و بین‌فردی نیز کمک کند. اگر والدین نگاه مثبت و کارآمدی به بازی داشته باشند و در فرآیند بازی مشارکت کنند. آن‌گاه بازی از فعالیتی بی‌هدف و بی‌ثمر به فعالیتی سازمان‌دار و موثر تبدیل خواهد شد. در این صورت بازی معجزه‌ای در جهت ارتقاء نیازهای کودک خواهد شد.