پس اراده‌ی خدای بر آفرینش آدم قرار گرفت تا فرزندان او در پست و بلند زمین ساکن شوند. خدای جثه‌ی آدم را دو ساعتی مانده به غروب جمعه ساخت. جثه که به تمامی خشک شد، خدای به درون رفت و پایه‌ها افراشت. در آخر روح را از اعلی مراتب عالم ارواح به اسفل درکات عالم اجسام فرا خواند و گنج‌های بزرگ با آن روان کرد. روح که از سر آدم فرو رفت، به هر کجا که رسید آن اندام را زنده کرد. پس به فرمان خدای همه‌ی فرشتگان و جنیان آدم را تعظیم کردند جز ابلیس و قلیلی از یاران‌اش. این چنین ابلیس یا شیطان رجیم از درگاه خداوند رانده شد، و چندی بعد، پس از آفرینش حوا از دنده‌ی چپ آدم، ابلیس هر دو را فریفت که منجر به فرو افتادن آن‌ها بر زمین شد. مدتی بعد آدم و حوا صاحب فرزندانی با نام‌های هابیل، لویذا، اقلیما و قابیل شدند که ماجراهایی بس زیاد بر آن‌ها گذشت. سرانجام آدم به روز جمعه ششم فروردین در همان ساعت که خلقت یافته بود درگذشت و به هنگام مرگ چهل هزار یا چهار هزار فرزند و نواده داشت که از سراسر عالم گرد آمدند. حوا نیز فقط سالی پس از آدم زیست.