ما پیش از آنکه خودمان را ادراک کنیم، دیگری «مقصود دیگری اولیۀ زندگی، مادر است» را ادراک کرده‌‌ایم. زمانی ادراک دیگری وجود داشت، اما ادراک خود وجود نداشت. به‌تدریج دیگری را درون‌فکنی کردیم و خود را شکل دادیم و به سمت تفرد و جدایی رفتیم. گاهی در این تمرینِ جدایی، ترسیدیم و برای سوخت‌گیری عاطفی به دیگری بازگشتیم. سرانجام بازنمایی ذهنی از اوی مهم زندگی‌مان ساختیم و به سختی فاصله گرفته‌ایم. اما آیا دیگری برای ما پایان یافته است؟! آیا ما چیزی جزء آن دیگری هستیم؟! دیگری... پس چگونه پیوستن با دیگری آنقدر پر درد و رنج شده است؟! بسیار از مراجعانم شنیده‌ام، پس از تجربۀ فقدان عاطفی اظهار داشته‌اند که اصلاً چه ضرورتی دارد وارد رابطه شویم؟! دیگر به رابطه نیاز نداریم. چه نیازی به دیگری است و... خود، همواره به فرآیند پویای درون‌فکنی و برون‌فکنی برای تعریف و بازتعریف و ایجاد بازنمایی‌های جدید، همچنین برای ویرایش بازنمایی‌های پیشین نیاز دارد. این فرآیند، با درد همراه است. این فرآیند «پوست انداختن» روانی است. رنجِ بودن با دیگری، رنجِ مچاله شدن من‌های پوشالی، رنجِ بارهایی است که شاید بی‌دلیل سال‌ها به شانه کشیده شده‌اند و بدون مقصد و مسیر، آوارگی به بار آورده‌اند و حال این درد، روبه‌رویی با خود جدید است.