رسیدن به شعر، رسیدن به امر ناممکن است. رسیدن به افقی دست‌نیافتنی؛ آن هم وقتی خود راه، رفتن و خود مقصد، تنها در همین امر ناممکن و از همین ناممکنی باید ممکن شود. پرسش پنهان شعرهای تجربی، چگونه ممکن بودن امر ناممکن است، چگونه پرسیدن همین پرسیدن است.
بوطیقا آن رهیافت به شعر است که مجرد و درونی است. خود شعر، موضوع بوطیقا نیست؛ آن چه بوطیقا بررسی می‌کند، ویژگی‌های شعر است؛ بر این پایه بوطیقا توجه خود را به خصوصیت مجردی معطوف می‌دارد که «شعریت» نامیده می‌شود و با انحنای عظیمی که این ویژگی‌ها در ژانرهای جدید شعر یافته‌اند، بوطیقا هم در انحناست.