نور خیر است و تاریکی شر. این گزاره یکی از کهن‌ترین و دیرپاترین مضامینی را بیان می‌کند که با باورهای ما گره خورده است. هرچه به هر شکلی با تاریکی در ارتباط باشد در قالب مفهومی پیچیده در هاله‌ای از اندوه و ابهام و ناخوشی برایمان تداعی می‌شود و همین است که همواره در گریز از تاریکی و در پی روشنایی هستیم. و تاکنون چه چیزی بیش از تاریکی‌های درون انسان نکوهش و سرکوب و نفی شده است؟ این کتاب دربارۀ تمایل ما به جفت‌کردن نور با خوبی و تاریکی با بدی است. ما به ریشه‌های زیربنایی این جفت‌شدگی، وعده‌هایش و درنهایت اثرات مخرب آن می‌پردازیم. قابل درک است که می‌خواهیم از تاریکی دوری کنیم، اما با تعقیب نور به خودمان آسیب می‌زنیم. آنچه در آینده به آن نیاز داریم این است که دست از تلاش برای روشن‌کردن تاریکی با نور برداریم و درعوض یاد بگیریم که در تاریکی ببینیم.