اگر من به اشتباه خودم را بر اساس شغلم، نقشم، سلامتیم و یا توانایی‌هایم به دیگران معرفی کنم،در واقع در موقعیتی قرار می‌گیرم که اگر در این حیطه‌ها شکست بخورم،احساس ناکامی کرده و دیگر احساس خوب بودن نمی‌کنم. هنجارهای رقابتی و دستاوردهای فردی، می‌تواند به این فرآیند دامن بزند، چون هر شخص عادت دارد که خودش را با دستاوردهایش مقایسه کند. شیوه‌ی فکر کردن من چه مثبت باشد و چه منفی، بازتاب واقعی شرایط و میزان سلامت خود درونی من است.
اگر افکار من از ابتدا منفی، منتقدانه و مبتنی بر قضاوت خودم و دیگران باشد، خوددرونی من نا متعادل شده و سلامت احساسی و ذهنی خود را از دست می‌دهد و در صورتی که افکار من همواره واضح،آرام،هماهنگ، و مثبت باشد، من در درونم آرامش، رضایت، عشق و... را می‌توانم تجربه کنم.