رویش زیباشناسی بر درخت تناور فلسفه همزمان با دوران سیطره عقلانیت بود. از همین رو نویسنده در جستجوی یافتن پاسخی برای پرسش «زیباشناسی چیست؟»، نخست به شرح پیوند تنگاتنگ خودمختاری زیباشناسی و عقل‌گرایی می‌پردازد. سپس با بررسی اندیشه‌های کانت و هگل نشان می‌دهد زیباشناسی چگونه از تحلیل «حکم ذوقی» به «فلسفه هنر» مبدل شد. آنگاه از پیدایش مدرنیته و چرخش زیباشناسی فلسفه (نیچه)، چرخش سیاسی زیباشناسی (مارکس، لوکاچ، آدورنو و...) و چرخش فرهنگی زیباشناسی در قرن بیستم (هابرماس، گودمن، دانتو و...) با خواننده سخن می‌گوید. سرانجام نویسنده با کاوش‌هایش آشکار می‌کند که هنر و فلسفه چه رابطه نزدیک اما پرتنشی با یکدیگر دارند.