انگشتانش به پای خرگوش کشیده می‌شود و خز براق بی‌روح و پنجه‌های نوک‌تیز آن را احساس می‌کند. زنجیر را در دست دیگرش می‌اندازد. افکارش که هفته گذشته پر شده بود از صندل‌های جدید، مهمانی شب آخر مجردی، گل و گیاه آپارتمانی‌اش که نیاز به آبیاری داشت، به پایان می‌رسد و حالا دیگر پر از اشخاصی شده است که روی تشک خوابیده بودند، خرگوش مرده، خانه‌ای بزرگ، ترسناک و خالی، با گهواره‌ای متحرک و بزرگ با آرم هارودز با رزهای آبی کم‌رنگ شوم که در دو طرف آن نقاشی شده بود. پای خرگوش را داخل جعبه میگذارد و با ناراحتی آن را نگه می‌دارد. سپس دستش را به آرامی روی تشک داخل گهواره می‌برد تا پژواک بدن کوچک و آرمیده‌اش را احساس کند، روح کسی که آخرین‌بار او را سالم داخل این پتو با پای خرگوش خوابانده بود. البته آنجا چیزی وجود ندارد؛ فقط یک گهواره خالی و بوی گرد و خاک.