بی‌رحمی انسان‌ها را هریک از ما در دورانی از زندگی تجربه کرده‌ایم، اما شاید درک بی‌رحمی چیزها که گاه نتایج اسف‌بارش گریبانمان را گرفته است خیلی آسان نبوده باشد. اینکه چگونه «آنچه جان ندارد» می‌تواند شکل بگیرد و موجبات دگرگونی‌های روانی گوناگون را فراهم کند گاه از تصور ما بسیار دور است.
آنچه از همان ابتدا در کتاب لورنا پرتا به ما یادآوری می‌شود این است که دوران ما بدون تردید شاهد «زوال تدریجی توانایی نمادسازی» انسان معاصر است، آن هم در دنیایی که به دلیل انواع سرعت‌ها «آینده زمان را می‌بلعد» و «وقتی برای پردازش داده‌ها نمی گذارد» و شاهد تنها انتخابی که برایمان باقی می گذارد « دست به عمل زدن» باشد.
آنجاست که بی رحمی چیزها معنا پیدا می کند و بسیاری از دست به عمل زدن های ما بدون اندیشیدن و پردازش اندیشه ها و داده ها رخ می دهد چنان بی رحمانه اند که می توانند ما را از روند رفتن از «طبیعت» به سمت «فرهنگ» مایوس کنند. شاید تصادفی نیست که امروز انواع گروه های معتقد به بازگشت به طبیعت و بازگشت به خویشتن خویش و ... طرفداران فراوانی دارتد.