این رمان کوتاه به لحاظ ایجاز و از نظر بهره‌گیری از کوتاه‌نمایی نمایشی (دراماتیک) اثری است استادانه. خواننده به سرعت درمی‌یابد که برای تماشای بستر آشنای مرک در قرن نوزدهم با ژرفانمایی (پرسپکتیو) معمول روبه‌رو نیست؛ این‌جا به چشم برهم‌زدنی خود را در واقعیت‌های مربوط به خویشتن غوطه‌ور می‌بیند؛ ناگزیر به پایین می‌نگرد و نظاره‌گر مردی می‌شود بی‌فریادرس که بی‌هیچ عزت و شوکتی به صخره‌ای چنگ انداخته است.