نمایش‌نامه‌های من و مامت، هفت کتاب نمایش‌نامه است که در یک کتاب نشسته است.
وجود تئاتری اشخاص داستان، مشروط به بودن آن‌ها در درون یک زوج است که هیچ چیز نمی‌تواند آن‌ها را از هم جدا کند. این شخصیت‌ها با همان ظرافت زبانی شاعرانه و در عین‌حال عامیانه و صمیمانه حرف می‌زنند که متعلق به نمایش‌نامه‌نویس است.
در این نمایش‌نامه‌های کوتاه و بلند، اغلب این مبادله‌ی کلامی تغزلی با مسائل سیاسی، اجتماعی و حتی فلسفی و روان‌شناسانه آغشته شده است. بکت، برشت و مامت برای راه انداختن مجدد دیالوگ تحلیل رفته به کرات از اسلوب پرسش و پاسخ استفاده می‌کنند. این‌ها و نمایش‌نامه‌نویسان معاصر در فکر نتیجه‌گیری از ماحصل نمایش نیستند. این نمایش‌نامه‌ها، خود زندگی است و نمایش‌نامه‌نویس در یک دنیای پراکنده و رو‌به‌افول و ویرانی، نقش شاعرانه را در متن اجرا می‌کند و از تمام فیگورها و شگردهای ادبی برای اهداف زیبا‌شناسانه بهره می‌گیرد تا پودر آرامش بر آلام خود و خواننده بریزد.
شاید تمایز این نوع نمایش‌نامه‌ها با بعضی از کارها در همین‌جا باشد که دیری است تئاتر ما از یک دنیای شاعرانه فاصله گرفته است و دچار نوعی لودگی یا غمبادهای آبکی شده است.