در رابطه و عشق گاهی بارها و بارها در دام تله‌ای تکراری می‌افتیم. گاه با آدمی مشابه، گاه با همان آدم قبلی. در واقع این تکرار حرکتی ناخودآگاهانه اما خودخواسته است؛ تکرار الگویی که برای ذهن آشناست، لذت‌هایش آشناست و مهم‌تر از آن رنج‌هایش آشناست؛ پس خودت با کمک ذهنت خودت را در دام این تکرار می‌اندازی. خودت را در شرایط تکراری با آدمی تکراری قرار می‌دهی؛ این‌گونه جهانت را تکرار می‌کنی. انسان تا ابد خودش را تکرار می‌کند؛ شبیه به مار آوروبوروس؛ نماد باستانی تکرار و تناوب جهان؛ ماری که دم خود را می‌خورد، برای حفظ زندگی‌اش و برای جاودانگی؛ برای نشان‌دادن این چرخه‌ی ابدی و فناناپذیر.