از زمانِ شناختِ هر چه بیش‌تر نظریه‌ی آمیزه‌ی مفهومی در اواخر دهه 1990، توجه بیش‌تری به جنبه‌های روانی و بافتی زبان اختصاص یافته است. این تمرکز بر "پردازشِ زبان در جریان" و ماهیت باز ـ انتهابودن آن در کاربرد واقعی زبان‌شناسی شناختی را به "رویکردهای کاربردشناختی" نزدیک‌تر کرده است، رویکردهایی که بر وابستگی بافت و نامعین‌بودن فهم تأکید دارند... به باور ما، نوعی تبادل مفید می‌تواند بین ایده‌های کاربردشناسی (شناخت ـ پایه) و تفکرِ شناختی وجود داشته باشد. مثل دیگر حوزههای میان‌رشته‌ای، رشته زبان‌شناسی شناختی، با گسترده‌ترکردن دامنه خود و هم‌کاری جدی و پیوسته با حوزههای هم‌جوار در علوم شناختی ــ و حتی بیولوژی تکاملی ــ ، بی‌تردید غنی‌تر و مستحکم‌تر خواهد شد. اما با مشکلاتی هم مواجه می‌شود، از جمله، مثلاً این خطر که پیچیدگی موضوعات و جدل‌های روان‌شناختی، عصب‌شناختی و زیست‌شناختی در وام‌گیری گزینشی و اجتناب‌ناپذیر از این رشته‌ها ناپدید می‌شود. بدون توجه به این‌که زبان‌شناسان شناختی در آینده چه‌گونه با این موضوع برخورد می‌کنند، آن‌چه در این مرحله بدیهی به نظر می‌رسد این است که رویکرد شناختی به زبان قطعاً پابرجا خواهد بود و تأثیر ماندگاری بر این‌که زبان‌شناسان چه‌گونه در باره‌ی زبان نظریه‌پردازی می‌کنند بر جای خواهد گذاشت.