به نظرم، برای آن‌که در حق زندگی ظلمی روا نداریم، باید حساب روزهای بچگی را جدا کنیم. آن سال‌ها سال‌های فراموش‌نشدنی زندگی همه آدم‌ها هستند، روزهایی که همه اطرافیان مثل شاخ شمشاد زنده و سرحال و سرپا بودند. کسانی که به آن‌ها عمو و خاله می‌گفتیم حداکثر سن و سال امروز ما را داشتند. اگر باور نداری، خودت برو و ببین - همه آن خاله‌ها هنوز با اپل‌ها و فرهای شش‌ماهه‌شان همان‌جا هستند، درست مثل یک خواب... شاید برای همین است که هیچ‌وقت خواب بچگی‌هایم را نمی‌بینم. آخر به این آسانی که نمی‌شود یک خواب را در خواب دید.