برای این‌که جهانی باشی لازمه‌اش این است که وطنی باشی. یعنی محلی باشی؛ مال منطقه‌ای باشی، اصالتی داشته باشی، ریشه‌ای داشته باشی، اما نگاهت به جهان و امور جهان نگاه گسترده‌ای باشد. واقعیت این است که هر چند باید با نگاه جهانی اندیشید، اما تعارف نداریم، ما اگر عمیقا به مسائل خودمان فکر کنیم، در واقع جهانی اندیشیده‌ایم. من نمی‌توانم به جهان فکر کنم وقتی دارم فیلم خودم را می‌سازم. من باید به خودم فکر کنم و عمیقا به خودم فکر کنم و اتفاقا فارغ از این وسوسه جهانی شدن. اگر این‌جور نگاه کنیم امکان دارد که شانس این را داشته باشیم که جهانی شویم.