خانه با ما و در ما زندگی می‌کند، بزرگ می‌شود، به بلوغ می‌رسد و از پا می‌افتد. در این هم‌زیستی، خانه از اندیشه و احساس و باورهای ساکنانش شکل می‌گیرد و به رویدادهای زندگی آن‌ها شکل می‌دهد. با فهم تعامل خانه و تجربه‌های زیسته می‌توان این بده‌بستان معمار و ساکنان را هدفمند کرد و جایی متناسب با نیازهای واقعی انسان به نقشه درآورد تا خاطره‌ها و مکان عمیق‌تر با هم پیوند بخورند.
کتاب «خانه‌خوانی» تجربه بعضی ساکنان خانه‌های دوره گذار معماری تهران از فضای خانه و معنای «در خانه بودن» را روایت می‌کند تا از مسیر کشف معنای زنده نهفته در عناصر آن خانه‌ها راهی برای گفتگو درباره کیفیت خانه باز کند.