وقتی می دوم همیشه لحظه ای یگانه هست که درد در بند بند وجودم می دود. دیگر نفسم بالا نمی آید و چشمم جز رنگ های درهم و برهم و تصاویر محو چیزی نمیبیند. در آن لحظه ای یگانه درست وقتی که درد اوج میگیرد و غیرقابل تحمل میشود روشنایی خاصی وجودم را پر میکند چزی در سمت چپم میبینم: تلالویی رنگین. این لحظه ای است که میدانم اگر سر برگردانم میبینمش که کنارم است. خندان تماشایم میکند و دست هایش را به سویم دراز کرده است.
تا امروز سر برنگردانده ام اما روزی این کار را خواهم کرد. یک روز نگاه میکنم او برمیگرددو همه چیز درست میشود. تا آن ر وز برسد میدوم.